زینب صبور

یکی از پاسداران امام راحل که مدتی شب ها در بیمارستان مراقب ایشان بوده نقل می کند.

حضرت امام (ره) شب ها معمولی دو ساعت مانده به اذن صبح بیدار بودند .یک شب متوجه شده که ایشان با صدای بلند گریه می کنند،من هم متاثر شدم شروع کردم به گریه کردن،ایشان که برای تجدید وضو بیرون آمده بودند .متوجه من شدند و فرمودند:

فلانی تا جوانی قدر  جوانی خود رابدان و خدا را عبادت کن .لذت عبادت درجوانی است!انسان وقتی پیر می شود .دلش می خواهد خدا را عبادت کند،امام حال و توانی برایش نیست.

برگرفته از کتاب برداشت های از سیره امام خمینی (ره)